मंजु मार्मिका
भुत थियो दुःखदायी
वर्तमान झनै
युगले हातहरु फैलाएको बेला
शून्य ती हातहरुमा
पुर्याउन केही कुरा
सानो एउटा झोली खोज्दै उठेँ ।
विशाल यो धर्तिमाथि
च्यतिएको पहिरन र भित्तासँग साथ माग्दै
कति पाइला चालिए होलान्
भारी बोक्ने दाइको ज्यान कुन नदीमा मिल्यो होला
त्यही पिडामा भाउजुको मुटु कति दुख्यो होला
पिठ्युमा छोरा बोकी बालुवा चाल्दै गर्दा
हराएकी ती दिदीको चोली खोज्दै उठँे ।
अझै देख्छु यत्रतत्र
सन्तान मर्दा धन्य भनी
आफ्नो मन थाम्नेहरु
भोकै बसी नाङ्गै बसी
आउने दिन गन्नेहरु
सन्तानको कात्रोभित्र चिहाइ हेर्दा
विजयको मुहार पनि देख्नेहरु
बाँचीरहोस देश भन्दै
जीवन बलि दिनेहरु
तिनकै निम्ति आवाज दिन बोली खोज्दै उठँे ।
गर्भमै हँुदा ऋणको भारी बोकेर
चुक्ता गर्न हली बन्ने काले दाइले
परम्परा जोगाउन
भारी बोक्ने भरिया भाइले
अरुका निम्ति पसिना कतिन्जेल चुहाउनु
कोही मान्छे कन्दमुल नपाएर त्यागीराुछन् जीवन
कोही मान्छे आरामले सजाइराुछन् जीवन
फटाहा र शोषकको अन्त्य आजै गर्न
विचारको गोली खोज्दै उठँे ।
पानी सधै दख्खिन बगी उतै जानु पर्ने त हो
फर्किएर यतै आयो
जाने ठाउँमा जाल बुन्यो कस्ले
साँध मिच्न सिपालु छन भन्ने थाहा पाए
सिमानाको निकै वर ढोका थुन्छ कस्ले
त्यै ढोकालाई फुटाएर
गन्तव्यमा पुग्नलाई टोली खोज्दै उठँे ।
गोरुलाई गाई बनाई दूध माग्नेहरु
आपुनै प्वाँखको साहरामा उड्ने चराहरुलाई
पिजडामा राखी-राखी कष्ट दिनेहरु
अटन सक्छन यहाँ ठुल्ठूला महल र पुजिपतिहरु
सक्दैनन् रे अटाउन सर्वहारा र झुपडिहरु
हिजो यस्तै अन्याय भो
आज अत्याचार
बनाउनलाई बराबर
सुन्दर त्यो भोलि खोज्दै उठँे ।
दिदीको त्यो चोली खोज्दै उठँे ।
विचारको गोली खोज्दै उठँे ।
No comments:
Post a Comment